Duizend pitta’s en siliconen

Kan een mens door de bekendste vallei op aarde rijden en het niet weten? Sure, wij deden het van ’t weekend. We waren op weg naar het strand ten zuiden van Berkeley en bleven maar door verstedelijkt gebied rijden, meer dan honderd kilometer lang. We hadden vaagweg wel al van San Jose, Cupertino en Palo Alto gehoord, iets minder van Milpitas en Los Gatos, maar interessant zag het er niet uit.

We waren al afgestemd op vakantie en Radio Bilingue, Mexicaanse trompetjes en trekzakken met zoete liedjes, el amor se dice cantando. We begonnen ons pas echt in Amerika te voelen toen het landschap weer zichtbaar werd tussen de bedrijven, afritten, golfcourts en steden door. Castroville, artisjokcentrum van de wereld, Gilroy, hoofdstad van de look. Kersenboomgaarden en een Disneyana-antiekboerderij. En Spaans getetter op Radio Bilingue (geen woord Engels trouwens, ondanks zijn naam). Monterey met kilometerslange zandstranden en een pier met dezelfde kermisachtige sfeer als op Fisherman’s Wharf in SF. En Carmel-by-the-Sea, een kruising tussen Het Zoute (prijzen en publiek) en de Efteling (kleine sprookjeshuizen met scheve daken en torentjes).

We deden een spectaculaire ontdekking: zomaar, toevallig, op het einde van een wandeling in het Point Lobos-natuurreservaat gevonden: het skelet van een walvis. De botten bleken overblijfselen van een station waar in de tweede helft van de 19de eeuw walvissen  aan wal werden gesleept. (Het exemplaar op de laatste foto is een replica die aan de Lawrence Hall of Science hier in Berkeley ligt. Het is een zij, ze heet Pheena en heeft zelfs een fanclub).

Terug thuis deed ik nog een spectaculaire ontdekking: bleek dat we bijna twee uur door Silicon Valley gereden hebben; heel het zuidelijke deel van de San Francisco Bay Area is dat.


Meer foto's in ons album.