Op alle hoeken van Hearst Street ten westen van San Pablo Avenue vind je ze, alleen, soms in groepjes van twee of drie. Ze hangen er de hele voormiddag rond, in de hoop dat iemand hen oppikt voor werk: de jornaleros of dagarbeiders.
Ik had dat in Sint-Joost-ten-Node, op mijn werkroute van het Noordstation naar de Koningsstraat, al wel eens gezien, enkele mannen op een straathoek die worden opgepikt door een geblindeerde bestelwagen, op weg naar een beetje geld voor een dag werk. Ik durfde nooit echt goed kijken, want bij ons is zoiets zeker illegaal. Niet hier. De straatborden in West-Berkeley ‘Convenient worker pick-up in white zones’ (op de foto) zijn officieel. Ik veronderstel dat de verzekering en alle nodige papieren voor de mannen (altijd latino’s) die opgepikt worden, iets minder officieel zijn.
De meeste hopen voor enkele uren op een bouwwerf of in een tuin te kunnen werken, maar de crisis is zelfs hier in Noord-Berkeley nog niet voorbij: in 2009 hadden sommige jornaleros maar eens in de veertien dagen een dag werk, soms niet meer dan twee dagen per maand volgens de Berkeley Daily Planet. Geen idee of het nu weer wat beter is; de paar keren dat ik daar tussen 9 en 11 rondliep, stonden er toch telkens– schat ik – een twintigtal mannen. Het contrast is schrijnend, tussen de tegen de lantaarnpalen hangende mannen en de yuppen als wij die eten, flaneren en winkelen in het hippe buurtje rond Fourth Street.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten