Rare jongens, die Amerikanen. Pt. 2: Mormonen

Mitt Romney, de houterige rijkeluis-robot die de republikeinse nominee voor de presidentsverkiezingen hoopt te worden, is een Mormoon. Het Mormonisme is de Amerikaanse religie bij uitstek. In 1830 vond een zekere Joseph Smith een verloren deel van de bijbel terug – op gouden platen neergeschreven – … in New York of all places. Dit zogenaamde Book of Mormon was – nog altijd volgens Smith – geschreven door een reeks profeten die 4000 jaar geleden in Amerika hadden geleefd. En dat is niet het enige geschifte waarin ze geloven. Zo zouden de Amerikaanse Indianen een van de verloren stammen van Israël zijn, die bovendien al in Christus geloofden honderden jaren voor die effectief geboren werd.

Deze week waren de Mormonen hier in het nieuws met een andere vreemde praktijk. Zij kunnen namelijk mensen postuum dopen, zonder toestemming van de betrokkene uiteraard, maar ook zonder fiat van de familie. Bleek dat ze Elie Wiesel, de bekende holocaustoverlever, per ongeluk hadden gedoopt. Probleem was niet alleen dat Wiesel een Jood is, maar dat hij bovendien 83 jaar oud en springlevend is. Wiesel riep de Mormonen op om met deze praktijk te stoppen. Hij is immers niet alleen. Anne Frank - om maar iemand te noemen – is al bij negen verschillende gelegenheden tot Mormoon herdoopt.

Vrij opstel schrijven

Wat doen we als het al de hele week 22 graden is? Winnes schrijf-werkje van deze week vat het samen!

Hij moet natuurlijk op de tippen van zijn tenen lopen: een nieuwe taal leren én tegelijk leren lezen en schrijven, maar hij blijft er zijn vrolijke huppelende zelf bij.
En zeggen dat hij, toen hij hier zes weken geleden op school begon, nog geen woord Engels had gehoord en nooit letters geschreven had... Gek genoeg komt er deze week ook wat Frans naar boven. Hij heeft daar voordien nooit over verteld, maar blijkbaar leren de kleuters in Merelbeke af en toe liedjes in het Frans. Dus nu hij weet wat "big" en "small", "a king" en "a queen" zijn, wil hij per se ook "grand", "petit", "le roi" en "la reine" leren...

Indiaans voetbal

Indian football, dát is nog eens een spel. Het gaat altijd jongens tegen meisjes. Jongens mogen alleen op de bal schoppen als ze naar de goal mikken, terwijl de meisjes er vanalles mogen mee doen: schoppen, gooien, ermee rondlopen of springen… Maar als een meisje de bal vastheeft, mogen de jongens haar oppakken en met haar gaan lopen... Het spelletje wordt af en toe nog gespeeld door afstammelingen van de Miwok-indianen, op het met boomstammen afgebakende veld hier op de foto.  Het was een beetje mistig toen we in het Indian Rock Grindingpark aan de voet van de Sierra Nevada waren…

Middag op Little Farm, Tilden Park

Vanmiddag op Little Farm, de kinderboerderij in het natuurpark in onze achtertuin. 22° was het vandaag, ik heb sandalen en blote benen uitgehaald!

President's Day

Vandaag, de derde maandag van februari, was het President's Day. Dan wordt de verjaardag van alle presidenten gevierd, en vooral die van George Washington en Abraham Lincoln. Iedereen had vrijaf, en de winkels (altijd open, ook op zon- en feestdagen uiteraard) maken er gebruik van om 'President's Day Sales' te houden. Maar meer stelt de feestdag niet voor - geen grote vuurwerken, optredens, buurtbarbecues of poolparty's zoals op 4th of July.

Wij reden vandaag kriskras door SF, en we stonden er op elke heuveltop weer eens versteld van hoe gigantisch groot die stad wel is. Met 800.000 inwoners op 121 km² is ze de tweede dichtstbevolkte stad van de VS, na New York.
We waren onder andere op Ocean's Beach dat langs de hele westkant van de stad loopt. (En op China Beach, een piepklein strandje net onder The Presidio dachten we er eens aan om een foto van ons vieren te laten nemen).

Deel 4 - Wie woont er in de Bay Area?

4.    De surrogaatoma
De sixtiessfeer leeft hier het beste voort in de oudere vrouwen, of beter, oudere vrouwen die wonen en leven rond Telegraph Avenue in Berkeley. Die dragen steevast een paarse haarband (past goed bij de grijze wilde haardos) en een rok tot op de enkels. Ze winkelen totally organic in de Whole Foods (meer bio-eco dan de Whole Foods op Telegraph kan je niet vinden) en gaan daarna naar de yoga (“Yoga to the people”, uiteraard). En met hun hond naar de Holistic Hound, voor een homeopathische kuur voor het beest.
Hoe noordelijker de oudere vrouwen wonen in Berkeley, hoe minder kleur in de kleren en hoe eenzamer van hart. Ze schuiven aan voor Franse kaas bij The Cheese Board in Berkeleys Gourmet Ghetto en zijn altijd te vinden voor een praatje met jonge mama’s. Hun eigen kleinkinderen wonen dikwijls 3000 mijl verderop, dus ze smelten voor kleine meisjes met groene snottebellen. Eén vrouw vroeg mij serieus of ik geen surrogaatoma nodig had voor de kinderen, ze had kinderboekjes en speeltjes van haar eigen kleinkinderen die ze bijna niet gezien had omdat ze aan de andere kant van ‘t land woonden. En ze kon mij meenemen op een uitstapje naar de musea waar ze lid van was, dan kon ik met de kinderen gratis binnen als haar dochter en kleinkinderen. Als ruil konden we misschien Frans spreken, want dat was het land van haar dromen. En dat allemaal in een gesprek van vier minuten, zomaar op de hoek van Vine Street en Shattuck Avenue. Susan Carter, ik heb haar telefoonnummer in mijn zak zitten, wie weet, voor een druilerige dag.

People's republic of Berkeley

Berkeley is er trots op een links nest te zijn. Vandaar deze populaire postkaart.

Quote of the day # 1

Hoe Fox News redneck Americans bang maakt voor Obama. Bill O'Reilly: "If Obama wins a second term, we'll all have to learn French and the government will pay for it."

Rare jongens, die Amerikanen. Pt. 1

De eerste keer dat we onze wagen hier parkeerden in een straat met 2h-parking, vroegen we ons af hoe men in godsnaam kon controlen of we ons effectief hielden aan de twee urenlimiet. Amerikanen hebben namelijk geen parkeerschijf. Onze waitress wist het ons te vertellen: "Parking enforcement vehicles drive around to chalk tyres." Blijkt dat de verkeerspolitie hier rondrijdt in van die golfkarretjes om de banden van geparkeerde wagens met krijt te markeren. Twee uur later keren ze terug en als er nog wagens staan met krijtstrepen, gaan die op de bon. Dit soort onzinnig werk is hier niet uitbesteed, maar wordt door de politie gedaan. Lijkt nogal middeleeuws, maar niet getreurd het Amerikaanse vernuft werkt aan een oplossing.

Neen, geen parkeerschijf, iets met veel meer bling en high tech: "Loaded down with cameras on the outside and a computer on the inside, the vehicle eliminates the need to manually chalk tires to enforce parking regulations." Deze wagen vergelijkt straatbeelden om langparkeerders te klissen. Van een misallocation of resources gesproken!

Chinese nieuwjaarsparade

I want ice cream

Deze week heeft Winne zijn allereerste woorden geschreven. Niet maan, roos, vis leren ze hier eerst, nee, het gaat meteen naar de belangrijke dingen des levens.

Deel 3 - Wie woont er in de Bay Area?

3.    De jornalero
Op alle hoeken van Hearst Street ten westen van San Pablo Avenue vind je ze, alleen, soms in groepjes van twee of drie. Ze hangen er de hele voormiddag rond, in de hoop dat iemand hen oppikt voor werk: de jornaleros of dagarbeiders.
Ik had dat in Sint-Joost-ten-Node, op mijn werkroute van het Noordstation naar de Koningsstraat, al wel eens gezien, enkele mannen op een straathoek die worden opgepikt door een geblindeerde bestelwagen, op weg naar een beetje geld voor een dag werk. Ik durfde nooit echt goed kijken, want bij ons is zoiets zeker illegaal. Niet hier. De straatborden in West-Berkeley ‘Convenient worker pick-up in white zones’ (op de foto) zijn officieel. Ik veronderstel dat de verzekering en alle nodige papieren voor de mannen (altijd latino’s) die opgepikt worden, iets minder officieel zijn.
De meeste hopen voor enkele uren op een bouwwerf of in een tuin te kunnen werken, maar de crisis is zelfs hier in Noord-Berkeley nog niet voorbij: in 2009 hadden sommige jornaleros maar eens in de veertien dagen een dag werk, soms niet meer dan twee dagen per maand volgens de Berkeley Daily Planet. Geen idee of het nu weer wat beter is; de paar keren dat ik daar tussen 9 en 11 rondliep, stonden er toch telkens– schat ik – een twintigtal mannen.  Het contrast is schrijnend, tussen de tegen de lantaarnpalen hangende mannen en de yuppen als wij die eten, flaneren en winkelen in het hippe buurtje rond Fourth Street.

Deel 2 - Wie woont er in de Bay Area?

2.    De jonge pendelaar met een IT-job
Zit met de hippe koersfiets op de metro, prototype van de iPhone5 in zijn oren, skinny jeans en bouwvakkershemd aan en een backpack tussen zijn voeten. Totaal relaxte smile. Gaat in een februariweekend snowboarden bij Lake Tahoe.
Fietsen is trouwens zeer populair in Berkeley; Downtown is volledig plat, en de koersfiets (soms mountainbike) is voor studenten en jonge mensen duidelijk het populairste vervoermiddel. Ook het openbaar vervoer is er helemaal op voorzien, zelfs de bussen. Alle winkels zijn hier klein en kleinschalig (geen H&M of Walmart in het centrum), maar de fietswinkels zijn van de grootste én superhip. Je ziet hier zelfs jonge gasten met vintage Eddy Merckx-truitjes uit de jaren ’70 rijden.

Wie woont er in de Bay Area? Deel 1: de artisanale bakkerin

Geen betere plek om mensen te bekijken dan in Berkeley. Berkeley is synoniem van diversiteit; de ‘gewone’ Amerikaan is hier veruit in de minderheid. Een paar van mijn favoriete, of de opvallendste, types van de SF Bay Area.

 1.    De artisanale bakkerin
Een gewone bakker bestaat niet. Ofwel haal je (spons)brood in de supermarkt, ofwel ga je naar de artisanale bakker-patissier. De artisanale bakkerin heeft glanzend lang haar losjes in een lage staart, enkele bescheiden tattoes, lange gestreepte rok over een smalle broek, sneakers en een nerdzonnebril op haar hoofd, ook in de mist en de regen. Heeft thuis een waslijn Tibetaanse gebedsvlaggetjes aan haar voordeur hangen.

Superbowl XLVI

Afgelopen zondag was het de 46ste Superbowl: de finale van het American Football-kampioenschap. Het derde meest bekeken sportevenement ter wereld na de Olympische Spelen en de Wereldbeker voetbal. 111 miljoen Amerikanen aan hun TV gekluisterd. De reclameblokken rond de wedstrijd zijn de duurste die er zijn: 30 seconden reclame kosten $ 3,5 miljoen. En hoewel een American Football-wedstrijd slechts 4 x 15 minuten duurt, krijg je er meer dan 50 reclamespots in gepropt. Hoe kan dat? Met timeouts en spelonderbrekingen duurt de superbowl zo'n 4,5 uur.

Bij de rust, in het midden van de vier quarters is het traditie dat een Groot Artiest enkele nummers zingt. Enkele jaren geleden waren het Janet Jackson en Justin Timberlake (remember Nipplegate). Dit jaar was het de beurt aan Madonna. En of er over gesproken werd! Maar niet in goede zin. Het werd pijnlijk duidelijk dat de 53-jarige Material Girl nu echt wel te oud wordt voor al dat gestoei. Vooral genant was toen ze haar dansers niet meer kon volgen en eventjes van het podium gleed.

Gelukkig voor haar liet de Britse rapster MIA, die amper 13 seconden met Madonna kwam meezingen, haar middelvinger zien. Puriteins Amerika wist na afloop over niets anders te praten natuurlijk.

En wat deden wij tijdens de Superbowl: met een gigantische emmer popcorn voor TV kruipen? Tuurlijk niet. Met ons viertjes gezellig naar San Francisco, waar er geen kat op straat was en we de stad voor onszelf hadden (meer in onze volgende blog).

Duizend pitta’s en siliconen

Kan een mens door de bekendste vallei op aarde rijden en het niet weten? Sure, wij deden het van ’t weekend. We waren op weg naar het strand ten zuiden van Berkeley en bleven maar door verstedelijkt gebied rijden, meer dan honderd kilometer lang. We hadden vaagweg wel al van San Jose, Cupertino en Palo Alto gehoord, iets minder van Milpitas en Los Gatos, maar interessant zag het er niet uit.

We waren al afgestemd op vakantie en Radio Bilingue, Mexicaanse trompetjes en trekzakken met zoete liedjes, el amor se dice cantando. We begonnen ons pas echt in Amerika te voelen toen het landschap weer zichtbaar werd tussen de bedrijven, afritten, golfcourts en steden door. Castroville, artisjokcentrum van de wereld, Gilroy, hoofdstad van de look. Kersenboomgaarden en een Disneyana-antiekboerderij. En Spaans getetter op Radio Bilingue (geen woord Engels trouwens, ondanks zijn naam). Monterey met kilometerslange zandstranden en een pier met dezelfde kermisachtige sfeer als op Fisherman’s Wharf in SF. En Carmel-by-the-Sea, een kruising tussen Het Zoute (prijzen en publiek) en de Efteling (kleine sprookjeshuizen met scheve daken en torentjes).

We deden een spectaculaire ontdekking: zomaar, toevallig, op het einde van een wandeling in het Point Lobos-natuurreservaat gevonden: het skelet van een walvis. De botten bleken overblijfselen van een station waar in de tweede helft van de 19de eeuw walvissen  aan wal werden gesleept. (Het exemplaar op de laatste foto is een replica die aan de Lawrence Hall of Science hier in Berkeley ligt. Het is een zij, ze heet Pheena en heeft zelfs een fanclub).

Terug thuis deed ik nog een spectaculaire ontdekking: bleek dat we bijna twee uur door Silicon Valley gereden hebben; heel het zuidelijke deel van de San Francisco Bay Area is dat.


Meer foto's in ons album.

Tamale, jalapeñojam en yerba mate

Voor de vurigste fan die ongeduldig op het volgende berichtje wacht. Ziehier mijn middagmaal, men twittere het door: tamale (maïsbroodje, hier gevuld met bonen en kaas), confituur van perzik en jalapeñopepers (om de slijmvliezen es goed open te zetten), en yerba mate (koude thee, lekker zowaar). Een ‘upstairs bread’ (ik zever niet) van Acme Bakeries; benadert het best ons bruin brood. En reduced fat-melk van de plaatselijke koeien. Jam van Mark & Steven, melk van de Straus Family, tamales van Casa Sanchez.
Ik keek mijn ogen uit de eerste dagen hier in de winkels, bij élk product staat op welke boerderij het geproduceerd is. Zomaar organically grown (organic is “biologisch” bij ons) vermelden, is niet meer voldoende voor de San Francisco Bay Area, nee, het moet duidelijk zijn welke boer met zweet en liefde de steak geprepareerd en naar de supermarkt gebracht heeft. Eten komt hier dan ook nooit van ver weg; én het is meestal niet veel duurder dan het uit Azië of verder geïmporteerde goed uit de Walmart. Geen slechte trend, als je ’t mij vraagt.
Don’t worry Maddie: er is vanavond ook Nutella.