Food trucks

Street food is big in San Francisco. Onze hamburgerkraampjes zijn niets vergeleken bij de food trucks of rondrijdende keukens hier in de Bay Area. Taco’s en gegrilde kip verkopen ze natuurlijk, maar ook Japanse noedelsoep, Hawaïaans street food (The Jade Truck), vissoep (Sam’s Chowdermobile) of Belgische wafels (bij de Fransman van Golden Waffle).

In heel de Bay Area zijn er officieel 150 food trucks en ze duiken overal op drukke plekken op. We hebben ze gezien op Koninginnedag waar Fogcutter voor de gelegenheid frikandel special met curryketchup en broodje kroket serveerde; er stond een kolonne food trucks op de vlooienmarkt van ‘t weekend op Treasure Island; en in Berkeley staan er elke woensdagavond een tiental in het Gourmet Ghetto. De keukens-op-wielen mogen alleen niet op minder dan drie blokken van scholen parkeren (weet niet of het helpt, overgewicht bij scholieren is hier opvallender dan aan de oostkust).
Iemand een broodje looktofu van de Bao Bun Truck of een hotdog in zeewier gerold met terriyakisaus van Dojo? Kijk op http://roaminghunger.com om te zien waar hij geparkeerd staat.

San Francisco

The painted ladies van Alamo Square, postkaartzicht

Zicht vanop Twin Peaks: Market Street en het financial district op de achtergrond

Op de California Sreet kabeltram. Minst drukke lijn met veruit de beste zichten

Bay Bridge en Embarcadero vanop Coit Tower

The Haight, uitgeleefde hippiebuurt

Powell Street, deel van het shoppingparadijs tussen Market Street en Union Square

Dutch Queen's Day in SF

In Golden Gate Park staan twee Hollandse windmolens, en ja hoor, daar werd van ’t weekend Koninginnedag gevierd, met veel oranje toeters en bellen, sjoelbakken en Hollandse bandjes. We kwamen er Inez Hollander tegen die Nederlands doceert aan Berkeley (op zijn Hollands, in oranje uitrusting en met de koersfiets naar SF gekomen) en Tine Ruysschaert (niet in koerstenue – ze voert morgen op de campus de Beatrijslegende op). De frietjes in puntzak waren lekker, maar de frikandel special smaakte teveel naar vlees om goed te zijn.

Dochters van twee

Deze dochter is al twee jaar, en eet nog steeds graag zand. Vers van op het strand, niet met mes en vork maar plat op haar buik met haar hoofd voorover (twee dagen later komt er nog altijd zand uit haar neus).

Verder is ze helemaal normaal, luister maar naar wat ze zegt.

Nina: “Flokke (haar knuffelhond) eeft pootjes.” Papa: “Heeft Nina ook pootjes?” Nina: “Nee, Nina eeft bloekkousjes.”

“Nina tweejalig bent, ook op lots klimmen” (ze mag niet op rotsen klimmen zoals Winne. “Tweejarig” is haar woord voor alles in haar toekomst. Wat ze allemaal zeker wil  doen “Als ik groter ben…” : in het wiegje spelen waarin baby Gustaaf ligt, proeven van mijn glas wijn, met Winnes stiften tekenen, met Winnes knuffels slapen, met Winne naar school gaan bij ufrou An en haar eigen dlinkflesje meenemen)

“Nina glotel bent, ook flaploetjes ebben” (ik heb haar uitgelegd dat zij nog platvoeten heeft maar dat ze als ze groter is voetjes met een boogje zoals Winne krijgt. Ze wil liever flaploetjes als ze groter is.)

Dure plek voor sombere foto’s

Als je naar Alcatraz, Amerika’s beruchtste gevangenis, gaat, kan het maar beter koud, mistig en guur weer zijn. Dat helpt om de sfeer beter op te snuiven van de blote rots met cellen van 1,5 bij 2,5 meter groot. Dus ging het van 28°C zaterdag naar 16°C zondag op Alcatraz. De mist lag in een dik pak over de heuvels van San Francisco en de zee was woelig. We kregen dus kippenvel op het eiland, maar niet van de gevangenis. Da’s een prachtige plek om sombere foto’s te maken, maar het is máár een gevangenis (en erg duur bovendien: 28 dollar per persoon).

De National Park Service die het eiland beheert, heeft wel dé manier gevonden om het publiek stil te houden: een rondleiding met koptelefoons in de prijs inbegrepen. De gevangenis zag zwart van 't volk, maar het was er stiller dan tijdens een protestantse kerkdienst. Het enige geluid was de intimiderende knal waarmee de 120 kilo zware celdeuren in één keer in het slot vielen. Voor de liefhebbers van Amerikaanse gevangenissen (en gevangenisfilms).

Zondagmorgen 10.30u, mist rolt San Francisco binnen terwijl we naar pier 33 rijden

Onze All American Day: Cal Day

Kan het Amerikaanser: gisteren hebben we een hotdog gegeten bij Top Dog, een American football-trainingswedstrijd gevolgd van de Cal Golden Bears en een baseballwedstrijd van Cal tegen Utah, zelf de football uitgeprobeerd (Winne), de football-helm aangetrokken (Maarten) en als een trotse cheerleader geposeerd met een van de binken (ik). Allemaal op Cal Day, de jaarlijkse opendeurdag van de universiteit. 's Avonds nog gebarbecued bij een Amerikaans koppel - en nóg geen overdosis Amerika. Dus next stop: Alcatraz. Go Bears, go!

Gustaaf uit Gent

Dinsdagnacht in een ziekenhuis in Gent geboren, deze schoonheid: Gustaaf Van de Walle, kindje van Pieter en Eva. We hebben hem al op Skype mogen bewonderen, maar Nina en ik kunnen niet wachten tot we hem es echt mogen vasthouden. Nog zes weken maar…

En met Gustaaf is er - wie weet - ook een beetje genetisch materiaal van Bert geboren, die deze week in heel veel gedachten is.

Pieter en Eva, oma en opa, ongelooflijk proficiat met dit grote wonder! We zullen hem koesteren. Want het gaat niet over hebben hooguit over krijgen niet over vasthouden maar loslaten en lang nakijken.

Gotye in San Francisco

Nog een hoogtepunt in mijn reis hier: woensdagavond getrakteerd op een concert van Gotye in San Francisco’s Bill Graham Civic Auditorium. Hij stond hier gepland om op te treden in een zaaltje van 500 man, maar toen werd hij ook hier BIG, deze week zelfs nummer één. Het publiek ging begrijpelijkerwijs uit z’n dak bij Somebody I used to know en het weirde State of the art - gezongen met stemvervormer.

Enorm bedankt Danell, dat was véél meer waard dan mijn Nederlandse ‘lessen’ (moeilijk ‘lessen’ te noemen – maar ik heb er telkens van genoten!!).

Rare jongens, die Amerikanen. Pt. 4. Eten

Als je al geen Europese food snob bent voor je naar de VS komt, word je het hier wel. Berkeley is een food paradise zolang je je aan ethnic food houdt. Je eet hier heerlijk Indisch, Thais, Nepalees, Vietnamees, Koreaans, Mexicaans, Japans, Chinees en wat je maar wil, maar blijf ver weg van de Amerikaanse (en wat hier doorgaat voor Franse en Italiaanse) keuken. We hebben hier al drie bib gourmands uitgeprobeerd en alleen Ippuku (waar ze izakaya, ofte Japanse tapa's, serveren) was de moeite waard. Five en vooral het rot gehypte Chez Panisse (zogezegd de wieg van de Californische haute cuisine, waarvan Thomas Keller met zijn French laundry de vaandeldrager is) waren ronduit teleurstellend. Wat we in Chez Panisse voorgeschoteld kregen kon gewoonweg niet tippen aan Café Parti in Gent. Ik heb er me ondertussen bij neergelegd: echt lekker, culinair tafelen zal moeten wachten tot we terug in België zijn.

Ondertussen laat ik jullie meegriezelen met de meest recente culinaire horrorverhalen uit de VS. Pizza hut heeft een nieuwe specialiteit gelanceerd: de hot dog stuffed crust pizza. Burger King kon natuurlijk niet achterblijven met zijn bacon sundae (ijsje met speksmaak). Twee weken geleden brak een schandaal uit in de vleesindustrie. Blijkbaar lengen heel wat bedrijven hun gehakt aan met wat zijzelf LFTB noemen (lean finely textured beef). De media noemen het hier echter pink slime, ofwel slachtafval dat gecentrifugeerd wordt aan 100° C, behandeld met ammoniak en vervolgens in staafjes wordt ingevroren om ten slotte toegevoegd te worden aan bonafide gehakt. Ondanks die bedenkelijke praktijken blijven de Amerikanen lustig dooreten.
Er heeft zich nu zelfs een hele commercie ontwikkeld rond aanstaande bruidjes die moeten afvallen om in hun bruidsjurk te passen. Laatste trend: 10 dagen sondevoeding om toch maar als door een ringetje te halen zijn op je trouwdag. 

Stomme collega

foto van Clo

“Opgepast, daar komt die stomme collega weer!”.

De “stomme collega” is Winnes nieuwste imaginaire  “vijand”, die zijn slangen in een kooi wil opsluiten. Hoort thuis in het rijtje van het Lavamonster, de Great Devourer en Lord Voldemort. Winne heeft het woord collega van ons opgepikt – maar voorwaar niét met “stomme” ervoor, die samenstelling is voor zijn rekening.
Na de stille fase van zijn taalverwerving is Winne duidelijk in een luidere fase aanbeland. Hij houdt nog altijd luchtgevechten met draken, ninja’s, slangen en andere monsters; maar nu doet hij het luider en wat stouter dan ervoor. In het Nederlands natuurlijk. Ik vermoed dat het wat agressievere spel een reactie is op zijn anderstalige vriendjes, waartegen hij zijn verhalen niet zo eloquent kan vertellen zoals hij tegen ons doet. Maar het is ongelooflijk om hem “Green eggs and ham” of “Danny and the Dinosaur go to camp” luidop te horen lezen, elk woord nadrukkelijk, en aarzelend bij de moeilijke woorden (inside, wanted), echt zoals een eerste lezertje. En altijd vermakelijk als hij Nederlandse woorden probeert te spellen: “Mama, welk woord is dat: ‘zie aai dzjei en’? (zijn)”

Creatieve bedelaars

Ook de homeless people hebben liever mooi weer; er lijken er de laatste dagen in Berkeley nog meer dan anders aan te spoelen. En terwijl de meesten hier ook gewoon voor zich uit zitten te staren achter een papieren bekertje van McDonalds, zijn er ook creatievelingen bij (nog niet lang homeless, vermoedelijk?). Gisteren moest ik een paar uur zoek maken in Downtown omdat de auto naar de garage moest, en deze bordjes kwam ik tegen:
-    Why lie? I need a beer
-    Homeless. Helpless. But hopefull
-    Homeless diabetic vet needs your $ please
-    En mijn favoriet: I prefer sex, but cash will do (hij was niet onaantrekkelijk en zat zo te zien een roman te schrijven. Maar helaas, ik moest terug naar de garage)

Japantown en Pacific Heights

Speciaal voor mijn verjaardag vierden ze vandaag in Japantown in San Francisco het kersenbloesemfestival. Ik viel wat uit de toon op het feestje, want mijn Hello Kitty-outfit zat in de was en mijn boyfriend was niet naar de juiste kapper geweest. Om maar te zeggen dat Japans-Amerikaanse jongeren héél erg hip zijn. Hun feestje was eerlijk gezegd maar saaitjes. Er was vééél eten, een Japanse rapper, en stuurse meisjes in kimono die gracieuze danspasjes pleegden onder de grote pagode.

Dan maar wat gaan flaneren op Fillmore Street in de poepchique Pacific Heights-buurt, en de dag afgesloten helemaal in de stijl van de buurt: met een artisanal organic junior size soy frozen yogurt with a blackberry and strawberry topping (met een kortere naam kunnen ze er nooit 5 dollar voor vragen). Bevroren yoghurt is hier heel populair; het is de slanke-madammenversie van een goeie ijscrème. ’t Is maar een klein beetje zondigen en een must voor een goeie gezondheid volgens hun slogan: “sinfully delicious – outrageously healthy”.

De meest gefotografeerde brug ter wereld

De Golden Gate Bridge wordt op 27 mei 75 jaar, en dat wordt hier uitbundig gevierd. De brug overspant de ‘gouden poort’, de smalle watertoegang tot de Baai van San Francisco. Toen de eerste ontdekkingsreiziger Juan Rodriguez Cabrillo hier in 1542 voorbij kwam gevaren, had hij de smalle ingang van de baai zelfs niet gezien en had hij dus geen flauw idee van de gigantische oppervlakte van het estuarium erachter: 4.160 vierkante kilometer met alle sub-baaien en wetlands erbij gerekend (ter vergelijking: Oost-Vlaanderen is 2.982 km²). En de Golden Gate is fotogeniek; ik kan ook al een fotoalbum vullen met de brug in al haar gedaanten en in alle weersomstandigheden (bekijk er hier een paar).

Maar behalve van de Golden Gate Bridge, zijn wij hier ook grote fan van alle andere bruggen die over de baai gaan: de Richmond - San Rafael Bridge (de steilste, gaat naar het mooiste heuvellandschap: Marin County), de Bay Bridge (de eeuwige file naar SF; en de nieuwe Bay Bridge naast de huidige gaat in 2013 open), de Hayward-San Mateobridge (de langste en de vreemdste, die grotendeels maar een paar meter boven de zee loopt), de Carquinez Bridge (de belangrijkste: loopt van Berkeley recht naar de wijngaarden van Napa en Sonoma Valley) en de Dumbarton Bridge (de zuidelijkste).

Zeeolifanten

Een dik uur ten zuiden van San Francisco ligt Año Nuevo State Reserve, een klein natuur-reservaat met een enorme variatie aan planten en dieren. Na twee dagen pretpark en strand in Santa Cruz durfde ik weer natuur in ons reisprogramma te smokkelen; bovendien een natuurpark dat een fikse wandeling vroeg. Het weer was zalig, de parkrangers hadden voor vertier op de trail gezorgd en mijn vrees dat we niet één zeeolifant zouden zien waarvoor Año Nuevo bekend is, kwam niet uit. Integendeel: op het strandje van South Point lagen vlak voor onze neus niet minder dan 300 zeeolifanten. De vrouwtjes en jonge mannetjes lagen te ruien, de nieuwe jongen leerden zwemmen en aan land komen in de ruige golven. Het seizoen dat de gigantische mannetjes (2000 kilo en tot 4,5 meter groot, met slurf) aan land komen is voorbij, dus veel lawaai en bloederige gevechten waren er niet. Maar zelfs Maarten vond het indrukwekkend, Winne uiteraard ook.

Ook nog gezien in het park: het skelet van een kleine zeeolifant (ze zijn het favoriete voedsel van de witte haaien in de baai), een hamster, een kolonie bruine pelikanen die om het half uur overvloog en een neushoornalk op het water (familie van de papegaaiduikers).

Groetjes uit Santa Cruz

Hier waren wij van ’t weekend, in zomers Santa Cruz op de Beach Boardwalk, een pretpark en wandelboulevard langs het strand. Je kan zo tussen alle attracties door lopen, en je betaalt enkel waar je op wil. Winne vond de Logger’s Revenge en de Sea Serpent geweldig, de Fright Walk ietsiepietsie minder – daar was hij na één minuut al weer buiten. Zelfs Maarten kwam er bleekjes uit.
En Renaat: ik heb mezelf overtroffen, ik ben op de “family rollercoaster” geweest (waarvan Winne zei dat hij er alleen op durfde ;-))!

Huizen in Berkeley

Tweede rij onderaan, vierde huis van links, da's het onze

Twee lessen uit Amerika

1. Overreden stinkdier ruikt naar verbrand rubber

Ik dacht dat de auto in brand stond, of minstens de banden. Gelukkig zat Danell in de wagen, die wist meteen dat het onschuldig was: een platgereden stinkdier, gewoon op University Avenue, een hoofdstraat van Berkeley. Danell is een studente Duits die ik hier wat Nederlands leer. Ze komt uit Santa Rosa, CA maar ze kent de uren van de bussen tussen Kopenhagen en Oslo en trok op haar 18de al alleen door Duitsland. Met haar Europa-lievende blik is ze een formidabele bron voor allerlei weetjes over Amerika en zijn inwoners.

2. Negeer nooit een stopbord in de VS

Zorg dat je niet in aanraking komt met de politie in Amerika. Dat had ik mij ingeprent. Maandagavond had ik plots zwaailichten en de Highway Police achter mij aan. Ik was op weg naar Target om verjaardagsspullen voor Nina, over een klein pikdonker weggetje langs de autostrade. Ik reed supertraag, want het was 9 uur ’s avonds, ik kende de weg niet en de oprit van de winkel was vlakbij. Blijkbaar had ik een stopbord ter hoogte van een smal zijstraatje genegeerd – niet volledig gestopt althans. Net waar de politieman zich stond te vervelen. Ik moest aan de kant, wist uit de films dat ik moest blijven zitten en de ruit opendraaien. Ik kreeg de ruit niet direct open, begon te stamelen (te hard aan het denken “Zeg niets verkeerds”) en vond mijn internationaal rijbewijs niet (we hebben het écht meegebracht, maar het is ergens zoekgeraakt in huis). Gelukkig vond Danell de juiste autopapieren, kon ik uitleggen waarom de auto niet op mijn naam stond en kwam ik ervan af met een warning. Anders had ik een boete aan mijn been van 370 dollar of meer, en strafpunten als ik een Californisch rijbewijs had gehad.
We zijn recht naar een bar gereden om te bekomen, waar ik Danell getrakteerd heb op een Hoegaarden (ze hadden er ook Chimay rood: 16 dollar voor een glas).

Hoera, twee jaar!

Vandaag is Nina twee geworden. Pancake-ontbijt bij Fatapples, taart in de namiddag en  ballonnengevecht voor bedtijd, ze heeft ervan genoten. Jammer dat we voor de gelegenheid niet eventjes de héle familie konden laten overvliegen; bij zo’n peuterfeestje hoort precies veel volk en veel lawaai… Bedankt voor het toeter- en ballonnenconcert via Skype, Pieter, ze heeft ondertussen al drie keer gevraagd ‘Nog nonkepiete belle?’!

Nog een paar uitspraken in het Ninnees om lang te onthouden:

Oohh maai god (haar volgende stoplappen zijn ongetwijfeld “awesome” en “basically”)

Koffiebart. Brandweert. Uurt. Kom iert. Alle woorden op –r krijgen er een –t bij.

Winne kep enoeg (als ze klaar is met eten, zegt ze: kep enoeg. Als Winne klaar is met eten, zegt ze Winne kep enoeg)

Filadelfje op jou blootlam doen? (als ze Philadelphiakaas op haar boterham wil)

Ze wil op elk moment weten waar iedereen is. Die vraag is geëvolueerd van: “Waa Winnen?” over “Waa Winne zijn?” naar “Waa se Winnen zijn” (waar is Winne zijn) naar “Waas Winne?”

Eei bie sie die efff (ze zingt ook graag een stukje van het alfabet in het Engels)

Ai Bill. Baabaai Bill! (‘Hi’ en ‘Byebye’ zegt ze netjes tegen iedereen)

Dat Kotje zijn! (als ze Gotye’s Somebody I used to know op de radio hoort. Wordt grijsgedraaid op KFOG, een van onze favoriete radiozenders hier. Hét liedje dat ik altijd met onze tijd in Berkeley zal blijven associëren)

Nina Gindelachte Ovesteken (haar antwoord op de vraag hoe ze heet. Alsof Van Ginderachter nog niet genoeg is om mee te leven)

Go west!

Gisteren tegen het lijf gelopen onder de Golden Gate Bridge: ict-studenten van Howest in Kortrijk. 't Was een stralende dag, dus ze hadden een barbecue georganiseerd op Crissie Field.

Met 80 man, barbecue midden in San Francisco - Winne wist niet wat hij zag, allemaal mensen die Nederlands spraken. Super bedankt Claudia voor de chips en lekkere worstjes!