Baawbie

Winne spreekt nog niet heel veel Engels, maar wel met een mooi Amerikaans accent, veel beter dan het onze. “Hop on pop”, “miss Johnson”, ik spreek ze allemaal verkeerd uit. “Nee mama, miss Dzjansan moet je zeggen”.

Maar het mooiste misverstand hoorde ik vandaag. We zitten in de auto op weg naar huis, en ik vertel aan Maarten en Bea over hoe Bobby vanmorgen in de klas snel klaar wou zijn met zijn schrijfwerkjes door te spieken bij Kyle, de primus van de klas. Winne zit ondertussen te luistervinken, op de achterbank van de auto, en hij zegt – voor de zoveelste keer – “Maar er zít geen Bobby in de klas, ik ken geen Bobby.” Ik vond dat niet zo ongewoon, ook in Merelbeke heeft het lang geduurd voor hij alle namen van de kindjes van zijn klas kende. Tot mijn frank valt: “Maar Winne, je weet wel, dat jongetje die allemaal kleine staartjes heeft, net als Ahmyah.” “Ah ja, da’s Baawbie.” Baawbie moet dat dus uitgesproken worden, Bobby, dat bestaat hier niet.