Struinend door Berkeley

Enkele dagen per week hijs ik Nina in de buggy en loop ik kriskras door Berkeley (zolang ze op tijd een warme choco en een muffin krijgt en af en toe mag ‘tappen’ vind Nina het allemaal prima). Ik de eerste dagen richting Telegraph Avenue, het kloppend hart van de studentenbuurt. En in een historisch links nest als Berkeley wou ik de flowerpowergeur nog wel eens ruiken. De tijd dat ik zelf roze flapperbroeken en zwart-paars-grijs gestreepte hemdjes zonder kraagje droeg (bedankt Tom, om er mij op oudejaarsavond aan te herinneren), zijn nog niet zó lang geleden (dacht ik, alas). Koffieshops, kopieerwinkels, koop- en verkoopkleerwinkels, fastfoodzaakjes en gigantische boeken- en cd-winkels, veel tweedehands. Een grote Japanse supermarkt (wow). Op de stoep verkopers van telefoonkaarten, handgeverfde t-shirts, goed karma, levensverzekeringen, geweven armbandjes en toekomstvoorspellingen. En van bumperstickers: ‘My karma ran over your dogma’, ‘Animals are little people in fur coats’, ‘Killing one Person is Murder; Killing 100,000 is Foreign Policy’, ‘If God didn’t want us to eat animals, why did he make them out of meat?’...
En bedelaars, bedelaars, bedelaars op elke hoek.  Als ze niet bedelen, lijken ze hun vaste stek te hebben in People’s Park, in een zijstraat. Het park heeft een zwaar symbolische betekenis, want in mei 1969 kwam het er tot een confrontatie tussen protesterende studenten en politie. Vandaag staat er een klein podium in het park, er is een soort volkstuin, het dient als startpunt voor allerlei protest- en andere marsen (in 2011 bijvoorbeeld de World Naked Bike Ride 2011 – geen filmpjes van terug te vinden uiteraard in puriteins Amerika)  en er hangt een bordje 'Nobody supervises and the trip belongs to whoever dreams'. Dat klinkt allemaal plezant, maar ik liep er als 30-something met een buggy toch niet helemaal op mijn gemak.

Overal liggen en hangen er zwervers, je struikelt er over de slaapzakken en winkelkarren met een heel huishouden erin. De openbare wc’s zijn in regenboogkleuren beschilderd, maar ik zou de jonge gast met dreadlocks en ogen als schoteltjes die er net binnenging toen ik passeerde, niet hebben durven volgen, hoe hoog de nood ook.
People’s Park is eigendom van de universiteit, die haar zwervers overal gedoogt, ook  op de campus – in de bibliotheek, in de toiletten, op de terrassen (in Harvard in 2008 heb ik nooit van ver of dichtbij een zwerver in de buurt van een universiteitsgebouw gezien). Gelezen in de lokale krant Oakland Tribune: een van de vaste bewoners van People’s Park is een voormalig 75-jarige journalist van de New York Times. Hij leeft al 25 jaar buiten en wil geen huis. "I avoid the term "h-o-m-e-l-e-s-s," zegt Hawthorne, "If I didn't want a BMW, would you say I was "BMW-less?". Ik heb hem nog niet gespot, struinend door Berkeley.