Struinend door Berkeley

Enkele dagen per week hijs ik Nina in de buggy en loop ik kriskras door Berkeley (zolang ze op tijd een warme choco en een muffin krijgt en af en toe mag ‘tappen’ vind Nina het allemaal prima). Ik de eerste dagen richting Telegraph Avenue, het kloppend hart van de studentenbuurt. En in een historisch links nest als Berkeley wou ik de flowerpowergeur nog wel eens ruiken. De tijd dat ik zelf roze flapperbroeken en zwart-paars-grijs gestreepte hemdjes zonder kraagje droeg (bedankt Tom, om er mij op oudejaarsavond aan te herinneren), zijn nog niet zó lang geleden (dacht ik, alas). Koffieshops, kopieerwinkels, koop- en verkoopkleerwinkels, fastfoodzaakjes en gigantische boeken- en cd-winkels, veel tweedehands. Een grote Japanse supermarkt (wow). Op de stoep verkopers van telefoonkaarten, handgeverfde t-shirts, goed karma, levensverzekeringen, geweven armbandjes en toekomstvoorspellingen. En van bumperstickers: ‘My karma ran over your dogma’, ‘Animals are little people in fur coats’, ‘Killing one Person is Murder; Killing 100,000 is Foreign Policy’, ‘If God didn’t want us to eat animals, why did he make them out of meat?’...
En bedelaars, bedelaars, bedelaars op elke hoek.  Als ze niet bedelen, lijken ze hun vaste stek te hebben in People’s Park, in een zijstraat. Het park heeft een zwaar symbolische betekenis, want in mei 1969 kwam het er tot een confrontatie tussen protesterende studenten en politie. Vandaag staat er een klein podium in het park, er is een soort volkstuin, het dient als startpunt voor allerlei protest- en andere marsen (in 2011 bijvoorbeeld de World Naked Bike Ride 2011 – geen filmpjes van terug te vinden uiteraard in puriteins Amerika)  en er hangt een bordje 'Nobody supervises and the trip belongs to whoever dreams'. Dat klinkt allemaal plezant, maar ik liep er als 30-something met een buggy toch niet helemaal op mijn gemak.

Overal liggen en hangen er zwervers, je struikelt er over de slaapzakken en winkelkarren met een heel huishouden erin. De openbare wc’s zijn in regenboogkleuren beschilderd, maar ik zou de jonge gast met dreadlocks en ogen als schoteltjes die er net binnenging toen ik passeerde, niet hebben durven volgen, hoe hoog de nood ook.
People’s Park is eigendom van de universiteit, die haar zwervers overal gedoogt, ook  op de campus – in de bibliotheek, in de toiletten, op de terrassen (in Harvard in 2008 heb ik nooit van ver of dichtbij een zwerver in de buurt van een universiteitsgebouw gezien). Gelezen in de lokale krant Oakland Tribune: een van de vaste bewoners van People’s Park is een voormalig 75-jarige journalist van de New York Times. Hij leeft al 25 jaar buiten en wil geen huis. "I avoid the term "h-o-m-e-l-e-s-s," zegt Hawthorne, "If I didn't want a BMW, would you say I was "BMW-less?". Ik heb hem nog niet gespot, struinend door Berkeley.

Op de derde dag van het nieuwe jaar

Zalige namiddag in Cesar Chavez Park bij de jachthaven van Berkeley, met in de lucht de coolste angry bird volgens Winne.
En gaan vliegeren en van de zonsondergang genieten, kunnen we hier élke dag doen, dankzij Winnes korte schooldagen. Kleuters op Cragmont zitten in de klas van 9 tot 14.15u. De middagpauze duurt maar 40 minuten, en ’s namiddags hebben ze bijna altijd een activiteit buiten de klas: tuinieren, naar de bib, dans of art class (op mijn vraag wat ze daar doen, zei Winne ‘Een vaas tekenen’). De tijd in de klas is dus behoorlijk kort, maar ik sta versteld van het niveau. Vanmorgen moesten ze woorden met de letter -s omcirkelen, en Henry, Winnes buurjongen, schreef gewoon “seel” (seal) naast de zeehond (voor Winne is de -s gewoon nog een slang). Maar ik was apetrots, want de juf vertelde dat hij zowaar al woordjes begint te zeggen: “drink please”, “bathroom please”. En toen we in de schoolgangen een andere juf tegenkwamen, vroeg die “What’s  your sister’s name?”, en hij zei zonder nadenken “Nina”. En gisteren vroeg hij “Mama, wat zijn windpokken in het Engels?” Ik wist het niet, en hij: “Juffrouw zegt dat dat “itchy” is”, en hij krabde aan zijn arm… Twee weken, amai, kinderen zijn echt sponzen.
Het was trouwens de derde dag van het Chinese nieuwjaar, het jaar van de draak. Iedereen (Aziatische afkomst of niet) wenst mekaar hier in Berkeley happy new year deze week.

Tussen Market Street en Chinatown

Gisteren een nieuw klein stuk van San Francisco ontdekt, een stukje Downtown van Powell Street (waar de kabeltram voor de folklore nog manueel gedraaid wordt op een houten draaischijf, zie filmpje) naar Union Square (aangename drukte, maar de etalages van de Original Levi’s Store, Louis Vuitton en Saks Fifth Avenue zijn bijna aantrekkelijker dan het plein zelf) naar Chinatown (komen we zeker nog eens terug om te zwelgen in de spotgoedkope kitsch).
Fotoverslag van onze vijfjarige reporter – die met het fototoestel rond zijn hals en zijn tong uit zijn mond van zich te concentreren héél veel bekijks had.

Essentiële woordenschat voor de kleuterschool

Winne heeft één week Kindergarten achter de rug. Hij doet het fantastisch, het is alsof ik hem in Merelbeke aan de schoolpoort achterlaat, zo gemakkelijk gaat het. Hij begrijpt er natuurlijk geen snars van, maar dat zal niet lang duren. Kent hij na één week Amerikaans taalbad:

• My name is Winnie (zo spreken ze dat hier uit, en hij vindt het wel oké. Zolang we maar geen Winkie zeggen)
• Apple
• Monkey
• Dog
• Quail (!!)
• Fire
• How are you?
• Stupid boy
• Watch out! 
• Toilet 
• Fruit 
• I am hungry
• I am thirsty
• Red/green/blue/orange
• Two and two equals four (ik keek naar de sommen die hij mee had gekregen van de school (ja, Kindergarten is hier een beetje het eerste studiejaar, ze leren al wat lezen en schrijven) en zei “Twee plus twee is gelijk aan…”. Hij: “Mama, wat is dat ‘is gelijk aan’? Ik zeg: “equals”, hij: “A ja, equals, dat ken ik.")

Muir Woods

Zondag onze eerste uitstap naar een ***-bezienswaardigheid (vaut le voyage volgens de Michelingids). Muir Woods, een stuk bos net over de Golden Gate Bridge met kustmammoetbomen (sequoia sempervirens). Die kustmammoetboom is de hoogste boom ter wereld – hoger dan de dikstammige sequoia’s die we hier elders in Californië gaan proberen te bezoeken (als ik mijn reisgenoten meekrijg naar alweer een bos). Jammer maar helaas, de bomen hebben we niet gezien. De parkeerplaatsen van Muir Woods stonden vol, en zeker drie kilometer vóór en voorbij het woud was er niet één plekje nog vrij.

Dan maar doorgereden (“Zijn we er nu nog niet”, 25 keer herhaald op de achterbank), en ons afgevraagd of die bomen écht meer de moeite zouden zijn dan de prachtige kust die we daarna te zien kregen vanop Highway 1. Muir Beach en Stinson Beach, waw. Winne tegen een ondertussen wenende Nina (“uittappen, uittappen”): “Zwijg Nina, ’t is hier prachtig!”  

Voor de fans: in het park van Tervuren staan er ook prachtige sequoia’s. 

Meer foto's in ons album.

School is cool

Met ons gat in de boter, part II

Ah, back in the USofA. En net als de eerste keer wonen we in een fantastisch mooie buurt. Vanuit onze eetkamer hebben we zelfs zicht over de baai van San Francisco.
Meteen weer enkele Americana-Aha-erlebnissen gehad. De pompoensoep uit de lokale deli is overdadig gesuikerd en op smaak gebracht met Amerika's favorite spice: kaneel. Op onze achterdeur staat de volgende waarschuwing: "door could hit person, causing injury". Natuurlijk hebben we drie televisies en twee vaatwasmachines - hoewel ons huis zelf klein is naar Amerikaanse en Europese normen: het is ongeveer even groot als onze benedenverdieping in Merelbeke. Nina wordt hier overladen met complimentjes. Toen ik me in de supermarkt aan het vergapen was aan het enorm gespecialiseerde assortiment Belgische bieren (Lachouffe, Dulle Teve!), hoorde ik de ene "absolutely gorgeous", na de andere "so cute".
De campus van Berkeley is werkelijk prachtig, veel mooier dan die van Harvard. De universiteit strekt zich uit tegen een heuvelwand in een landschapspark vol bomen, met een bergstroompje dwars erdoor heen. De atmosfeer is ook veel opener en minder posh dan Harvard. Homo's zijn de enige mensen die hier enigszins hip gekleed gaan. De doorsnee San Francisco-homo ziet eruit als Bent van looy: dwaas snorretje, Fritz-kapsel, te krap debardeurke en te korte broek.

De kinderen amuseren zich hier in elk geval rot. Ninne doet zich te goed aan appenijntjes en vergaapt zich aan colabriefjes (Ninees voor mandarijntjes en colibri's). Winne leert hier zodanig veel nieuwe dingen kennen dat hij niet weet waar eerst kijken. Zijn eerste Aha-Erlebnis was er al toen we nog maar net geland waren en stonden aan te schuiven aan de grenscontrole. Een hele batterij agenten stond ons op te wachten in een hal van wel 150 meter breed achter een 25-tal balies. Winne bekeek hen even en vroeg dan onschuldig aan mij: 'Papa, waarom hebben die mensen allemaal hetzelfde gezicht?' Ik keek en inderdaad, werkelijk al die agenten waren Asian Americans!

Eerste dag naar Kindergarten

kleuterklasjes van Cragmont Elementary

Big day voor Winne morgen, dan gaat hij voor het eerst hier naar school. Naar Kindergarten, zoals de kleuterklas voor vijfjarigen hier heet.

Winne inschrijven in een Amerikaanse school ging verbazend vlot. Een privéschool was geen optie wegens onbetaalbaar. Even opgezocht, en voor een jaartje kleuterklas in de goedkoopste private school, de School of the Madeleine, betaal je 8.000 dollar (6.200 euro) . De meeste scholen schommelen rond de 16.000 dollar, de duurste kleuterklas krijg je in 2011-2012 voor 19.500 dollar, of 15.300 euro (The Berkeley School). 

Naar het staatsonderwijs dus; en dan krijg je hier in het Berkeley Unified School District een school toegewezen op basis van je woonplaats. We hadden vooraf in België wat heen en weer gemaild met de inschrijvingsdienst en  alle papieren in orde gebracht. In onze zone waren er vier scholen, en die mochten we in volgorde van voorkeur doorgegeven. Nogal moeilijk kiezen van op afstand, dus mijn belangrijkste criteria waren: niet te ver en niet te vroeg beginnen ’s ochtends; ’t is tenslotte vakantie voor mij… Toen we ons vrijdag bij de districtsadministratie aanmeldden, was alles netjes in orde, alleen was er geen plaats in de scholen in onze zone. We kregen daarop Cragmont Elementary School toegewezen, in de Berkeley Hills (lees: de chique buurt). En we hebben geluk: ze ligt op één kilometer van ons huis, en ’t is een prachtig gelegen, nieuwe school, met een zeer bezorgde, jonge juf die al vaker kinderen in de klas heeft gehad die geen woord Engels spreken. 

Als ik de ouders uit Berkeley mag geloven, is Cragmont Elementary een van de meest gegeerde public schools in de regio. (btw, onze buurman over ouders uit Berkeley: “If there’s anything parents in Berkeley have, it’s an opinion about everything”).

 

Morgen krijgt Winne dus een stoeltje bij Miss Johnson in klas 103. Wat hij er zelf van vindt? “Mama en Nina zijn pietzakken want die moeten niet werken en ook niet naar school.”

Zondagmiddag, Fisherman's Wharf

Eerste zaterdagavond

Vierde dag hier, en de eerste keer dat we San Francisco zien liggen zonder sliertje nevel. De zonsondergang vanop de pier van Berkeley is dan ook spectaculair.

De eerste ochtend

Beetje verkeerd gereden op weg naar onze Zweedse meubelleverancier, en het was de moeite waard. Een schitterend plekje, de jachthaven van Emeryville, met links op de achtergrond Bay Bridge die het vasteland met San Francisco verbindt. Niet zichtbaar in de nevel, maar rechts achter mijn hoofd ligt de Golden Gate Bridge.

Off we go

Binnen zeven uur vertrekken we: Brussel Nationaal-Schiphol en Schiphol-San Francisco. Met 131 kilo bagage, drie laptops en twee enthousiaste kinderen landen we rond 21.30 uur Belgische tijd (12.30 uur Pacific Time) op San Francisco International Airport. Vandaar met de taxi naar onze huurwoning in Berkeley, waar iemand ons opwacht met de sleutel.
YES - so thrilled to be back in the USofA!