Gold dusted all we drank and ate

Morgen om 14u. eindigt ons avontuur in the land of the free and the home of the brave. Dan vliegen we via Amsterdam terug naar Brussel, met veel spijt dat we weg moeten uit dit prachtige stuk van de wereld, maar ook heel blij dat we iedereen terug zullen zien.

Such was life in the Golden Gate
Gold dusted all we drank and ate
And I was one of the children told
“We all must eat our peck of gold”

Het beste van onze roadtrip

Vond Nina het leukste tijdens onze roadtrip: Disneyland

Vond Winne het leukste: een Junior Ranger badge krijgen van een Echte Ranger

De beste volgens Maarten: Star Tours in Disneyland, buffet in The Wynn, Las Vegas en Joshua Tree binnenrijden tegen de avond, er met Winne op de rotsen klimmen en picnic eten tot een Ranger de plek komt afsluiten

En mijn memorabelste moment: een rit op een golfkarretje in de woestijn met een volle zak vuile was op mijn rug. In Furnace Creek Ranch was ik verloren gelopen op weg naar de laundromat. Een Mexicaan die toiletten aan ’t schoonmaken was, gaf mij meteen een lift op zijn werkvoertuig, een golfkar, en wij zigzaggend door Death Valley.

Golden Gate 75

Ook gezien op Google gisteren? De Golden Gate Bridge werd 75 jaar, 's avonds konden we vanuit onze living een glimp opvangen van het vuurwerk. Het zag er spectaculair uit, en het klonk zelfs hier zo luid dat het voelde als kleine aardbevingen, terwijl de Golden Gate in vogelvlucht toch twintig kilometer van onze Arlington Avenue vandaan is.

Vandaag was het Memorial Day, officiële feestdag ter herdenking van alle gesneuvelden in alle oorlogen, en ook het begin van het vakantie-hoogseizoen hier in de VS (dat loopt tot Labor Day, de eerste maandag van september). Mijn vakantieseizoen zit er ongeveer op voor dit jaar... We zijn vandaag een laatste keer naar San Francisco geweest, hebben de laatste keer op Market Street rondgelopen, de laatste keer met de metro onder de baai door gereden, zucht. Ik kan het niet laten om te blijven foto's nemen van alle bekende plekken, zichten, café's, winkels, restaurants waar we geweest zijn - maar eigenlijk is het nu goed geweest, dat de twee laatste dagen pakken en opruimen maar snel voorbij zijn. De kinderen zijn alleszins helemaal klaar om terug te keren, die willen nú stante pede terug en begrijpen niet helemaal waarom we niet op het eerste het beste vliegtuig kunnen stappen.

Sneeuwpret in Yosemite

Jawel, van 41 graden in Death Valley naar -3° in Yosemite, een groter contrast in één reis kan je moeilijk hebben. Een fikse sneeuwbui is blijkbaar niet ongebruikelijk in Yosemite, eind mei.
Het was ook frisjes in de tent 's nachts in Housekeeping Camp en bij het ontbijt in open lucht. Maar het kampvuurtje was onvergetelijk voor de kinderen. Meer foto's van onze twee fantastische dagen in Yosemite op de gebruikelijke plek.

Bodie

Bloeiende mijnstad rond 1880, spookdorp sinds 1940. 10.000 mensen leefden hier op het toppunt van de goudkoorts. Na een brand in 1930 bleef er maar 10% van de huizen meer over, en sinds 1940 woont er niemand meer. De huizen en hun inboedel staan er nog zoals ze verlaten zijn, het stof achter de ramen ligt centimeters dik, overal huilt de wind en ratelen er daken en golfplaten. Een ghost town op zijn best.

Death Valley

Badwater, laagste punt van de VS: 85,5 meter onder zeeniveau

Mesquite Sand Dunes

Hoogst gemeten temperatuur: 57° (39°/41° tijdens onze twee dagen)

3,5 uur rijden van Death Valley: Mammoth Lakes skiresort

Las Vegas

We zijn voor de tweede keer in Las Vegas geweest. Tweede keer met kinderen erbij, dus we hebben de stad nog nooit bij donker gezien, er nog geen gokmachine aangeraakt, laat staan de “Girls directly to you in 5 minutes” waar je op elke straathoek reclame voor ziet.

Maar we hebben de stad al van alle kanten doorkruist en kunnen wel wat tips geven. Maarten weet alles van goedkope kamers in luxeresorts (dit keer had hij voor ons uitgezocht: Ravella at Lake Las Vegas, 75 euro per nacht) en het beste eten voor geen geld (dit keer: Red Rock Casino, all-you-can-eatbuffet voor 9 euro). En ik kan nog wel wat driesterrenbezienswaardigheden rond de stad aanbevelen (Red Rock Canyon, Hoover Dam).

De vijf leukste dingen in Mojave

1. Slapen in een tent in de woestijn
2. De hele avond gezellig in de slaapzak (voor de kinderen de eerste keer)
3. Met de zaklamp naar de wc om niet op woestijnschildpadden, tarantula’s of chuckwalla’s te trappen (chuckwalla’s zijn dikke hagedissen die om aan hun vijand te ontsnappen in een hol kruipen en zich tot drie keer hun grootte opblazen zodat ze er niet meer uit kunnen. Ik was de hele nacht enigszins ongerust dat er in een hoekje in de tent een tarantula zou zitten; pas de dag erna las ik dat de beet van de tarantula vergelijkbaar is met een wespenbeet...)
4. Sterren kijken, 180 graden in het rond
5. Treinen kijken (overdag toch, de kilometerslange goederentreinen die naast de tent voorbij denderden midden in de nacht, daar moesten we toch even aan wennen)

Far West op z’n best

In 't midden tussen Los Angeles en Las Vegas ligt Calico, een gerenoveerd mijnstadje van het eind van de 19de eeuw. De zilvermijn is al meer dan 100 jaar niet meer rendabel, maar Walter Knott, de eigenaar van een pretpark in LA, zag er wel centen in. Hij kocht de stad op, knapte de huizen, school, mijningangen op, legde er een treintje aan, opende er minstens 7 winkels (waar ze vanalles verkopen, van Starbucks frappuccino tot indianenprularia) en vier restaurants, zette het op de kaart als “Ghost town” en de Amerikanen stroomden binnen.

En wij in hun kielzog. Het was er pittoresk, de bergen waartegen het stadje aangebouwd ligt zijn van een ruwe schoonheid en de kinderen konden er klimmen (of vallen, de een al meer dan de ander…), lassowerpen en cowboys zien – iedereen tevreden. Gelukkig had er een beetje verder richting Mojave Desert een excentrieke Griek een restaurant geopend; geen hamburgers, hotdogs of pizza vandaag.

Zout en lava

De woestijnen en badlands van het zuiden van Amerika zijn zo fascinerend, zo anders dan wat je in Europa kan zien, dat we er met plezier ommetoertjes in rijden. Je valt van de ene verbazing in de andere. Op een rit van 2,5 uur tussen Twentynine Palms en onze volgende stopplaats, Calico, passeerden we zomaar uitgestrekte zoutwinningsgebieden, en de prachtige vulkaankrater van Amboy, met kilometers errond zwarte lavavelden.

In Frankrijk zou dit al "vaut le détour" zijn, hier staan die dingen in geen enkele reisgids. Jammer dat het voor de wandeling naar de krater ietsje te warm was: 42° (die ommetoertjes zijn alleen een plezier in een auto met een goeie airco uiteraard). Meer foto's hier.

Joshua Tree

Avondwandelingetje in de cholla-cactustuin in het lager gelegen gedeelte van Joshua National Park, de Colorado Desert. Geen "tuin" om een meisje van twee alleen te laten in stappen, zelfs als je er niet aan komt, zit je vol fijne naaldjes van de cactussen... 

Winne zweert de eed: "I, Winne Van Ginderachter promise to be a good Junior Ranger, to learn about Joshua Tree National Park and protect it from harm. I will help others have fun learning about the the Park, and appreciate the plants and animals that live there. I will do my part to obey the Park rules and act in a safe manner." Apetrots is hij op zijn Junior Ranger-badge die hij heeft gekregen van de parkranger in Joshua Tree NP, nadat hij zijn hele opdrachtenboekje over het park netjes had ingevuld.

Groetjes uit Twentynine Palms

De toekomstige president

De toekomstige president, met zijn vader

Een van de eerste stops op onze reis: de presidentiële bib (en hagiografisch museum) van Ronald Reagan in Simi Valley.

Waren het indrukwekkendst: Air Force One, het vliegtuig waarmee de presidenten tot Bill Clinton vlogen, het uitzicht op de droge valleien boven LA, en de zo goed als onzichtbare teleprompter waar de hoogheden hun speech van aflezen (op de foto). Hier nog wat meer foto's.

A night out in SF

Pastéis de Belém à la SF

Dinsdag heb ik een Amerikaanse night out gehad met een collega hier. We zijn in San Francisco gaan boemelen en het was de moeite waard. Eerst gaan eten in Chinatown. Vlak voor we bij het restaurant zijn, zegt die Amerikaanse collega: 'I'm hungry,' en hij stapt een Chinese bakkerij binnen waar hij twee Pastéis de Belém bestelt en binnensmikkelt. Inderdaad, dat Portugese dessert dat nogal zwaar op de maag ligt omdat er zoveel eieren in zitten. Vlak voor dinner! Hij liet me proeven en het smaakte verbazingwekkend Portugees. Niet zo vreemd, want de bakker bleek een Chinese migrant uit Macau te zijn, waar de Portugezen blijkbaar hun Pastéis geïntroduceerd hebben.

Chinese claypot rice

Vervolgens een aftands Chinees restaurant binnen (zeer authentiek met hel TL-licht en oude rochelende Chinezen) waar we Cantonese claypot rice gegeten hebben. De rijst wordt gebakken in een keramieken pot en krijgt daardoor een ietwat gerookte smaak. De aangebakken rijst onderaan in de pot wordt op het einde losgekookt met een bouillon, waardoor je de maaltijd eindigt met soep.

Vesuvio

Daarna cocktails gaan drinken en baseball kijken in Vesuvio, de favoriete kroeg van Jack Kerouac.

The Library

De avond beëindigd in The library, een oude speakeasy - een clandestiene kroeg uit de tijd van de Prohibition. Langs buiten zie je totaal niet dat er een café is en binnen werden we via een geheime deur in een bibliotheekwand het café binnen geleid. Hun specialiteit was bourbons, maar ze hadden ook Delirium Tremens uit Melle.

Roadtrip

Zuid- en Centraal Californië 2012 weergeven op een grotere kaart

Nog een paar dagen en we gaan rondtrekken door Zuid- en Centraal-Californië. Liggen op de reisroute:

• Big Sur, een ruig en fotogeniek stuk van de Californische kust
• de presidentiële bib van Ronald Reagan in Ventura, LA
• drie dagen Disneylan
• Joshua Tree National Park
• De verlaten mijnstad Calico en Mojave Desert
• Uitrusten aan Lake Las Vegas 
• Death Valley, heet, droog, laag
• Manzanar (concentratiekamp voor Japanners na Pearl Harbour) en een glimp opvangen van Mount Whitney (4421m, de hoogste berg van het Amerikaanse vasteland buiten Alaska)
• Mammoth Lakes
• Mono Lake en spookstad Bodie
• de Tioga-bergpas dwars door de Sierra Nevada
• en eindigen in Yosemite. 

We kunnen niet wachten om te vertrekken…

Anna's kolibrie

Ook deze kleine schoonheid zal ik missen, terug in Europa: Anna's hummingbird. 't Is een van de drie kolibrietjes die in onze tuin hier overwinterden en elk uur zijn suikerwater kwam halen aan de feeder aan de achterdeur.

Marin Civic Center

Stond nog op ons to do-lijstje: een bezoek aan het administratief centrum van Marin County, een gebouw van Frank Lloyd Wright uit 1962. We gingen er tussen de soep en de patatten heen, en het viel niet tegen. Het gebouw van enkele verdiepingen ligt uitgestrekt tegen de golvende heuvels die zo typisch zijn voor Marin County, het heeft gallerijen als Romeinse aquaducten, een helblauw dak als een ruimteschip en een slanke gouden toren. Het doet futuristisch aan (dat vonden ook de makers van de sciencefictionfilm Gattaca, die hier is opgenomen), ook wat ouwelijk (artdeco-elementen in de jaren ’60??) maar heel “organisch” (sorry voor de term, ik zit al te lang in Amerika waarschijnlijk), je wandelt overal uit het gebouw zo de natuur binnen en de gevangenis is zelfs in de heuvel ingebouwd. Of zoals de architect bedoelde: “Here is a crucial opportunity to open the eyes not of Marin County alone, but of the entire country, to what officials gathering together might themselves do to broaden and beautify human lives."

Food trucks

Street food is big in San Francisco. Onze hamburgerkraampjes zijn niets vergeleken bij de food trucks of rondrijdende keukens hier in de Bay Area. Taco’s en gegrilde kip verkopen ze natuurlijk, maar ook Japanse noedelsoep, Hawaïaans street food (The Jade Truck), vissoep (Sam’s Chowdermobile) of Belgische wafels (bij de Fransman van Golden Waffle).

In heel de Bay Area zijn er officieel 150 food trucks en ze duiken overal op drukke plekken op. We hebben ze gezien op Koninginnedag waar Fogcutter voor de gelegenheid frikandel special met curryketchup en broodje kroket serveerde; er stond een kolonne food trucks op de vlooienmarkt van ‘t weekend op Treasure Island; en in Berkeley staan er elke woensdagavond een tiental in het Gourmet Ghetto. De keukens-op-wielen mogen alleen niet op minder dan drie blokken van scholen parkeren (weet niet of het helpt, overgewicht bij scholieren is hier opvallender dan aan de oostkust).
Iemand een broodje looktofu van de Bao Bun Truck of een hotdog in zeewier gerold met terriyakisaus van Dojo? Kijk op http://roaminghunger.com om te zien waar hij geparkeerd staat.

San Francisco

The painted ladies van Alamo Square, postkaartzicht

Zicht vanop Twin Peaks: Market Street en het financial district op de achtergrond

Op de California Sreet kabeltram. Minst drukke lijn met veruit de beste zichten

Bay Bridge en Embarcadero vanop Coit Tower

The Haight, uitgeleefde hippiebuurt

Powell Street, deel van het shoppingparadijs tussen Market Street en Union Square

Dutch Queen's Day in SF

In Golden Gate Park staan twee Hollandse windmolens, en ja hoor, daar werd van ’t weekend Koninginnedag gevierd, met veel oranje toeters en bellen, sjoelbakken en Hollandse bandjes. We kwamen er Inez Hollander tegen die Nederlands doceert aan Berkeley (op zijn Hollands, in oranje uitrusting en met de koersfiets naar SF gekomen) en Tine Ruysschaert (niet in koerstenue – ze voert morgen op de campus de Beatrijslegende op). De frietjes in puntzak waren lekker, maar de frikandel special smaakte teveel naar vlees om goed te zijn.

Dochters van twee

Deze dochter is al twee jaar, en eet nog steeds graag zand. Vers van op het strand, niet met mes en vork maar plat op haar buik met haar hoofd voorover (twee dagen later komt er nog altijd zand uit haar neus).

Verder is ze helemaal normaal, luister maar naar wat ze zegt.

Nina: “Flokke (haar knuffelhond) eeft pootjes.” Papa: “Heeft Nina ook pootjes?” Nina: “Nee, Nina eeft bloekkousjes.”

“Nina tweejalig bent, ook op lots klimmen” (ze mag niet op rotsen klimmen zoals Winne. “Tweejarig” is haar woord voor alles in haar toekomst. Wat ze allemaal zeker wil  doen “Als ik groter ben…” : in het wiegje spelen waarin baby Gustaaf ligt, proeven van mijn glas wijn, met Winnes stiften tekenen, met Winnes knuffels slapen, met Winne naar school gaan bij ufrou An en haar eigen dlinkflesje meenemen)

“Nina glotel bent, ook flaploetjes ebben” (ik heb haar uitgelegd dat zij nog platvoeten heeft maar dat ze als ze groter is voetjes met een boogje zoals Winne krijgt. Ze wil liever flaploetjes als ze groter is.)

Dure plek voor sombere foto’s

Als je naar Alcatraz, Amerika’s beruchtste gevangenis, gaat, kan het maar beter koud, mistig en guur weer zijn. Dat helpt om de sfeer beter op te snuiven van de blote rots met cellen van 1,5 bij 2,5 meter groot. Dus ging het van 28°C zaterdag naar 16°C zondag op Alcatraz. De mist lag in een dik pak over de heuvels van San Francisco en de zee was woelig. We kregen dus kippenvel op het eiland, maar niet van de gevangenis. Da’s een prachtige plek om sombere foto’s te maken, maar het is máár een gevangenis (en erg duur bovendien: 28 dollar per persoon).

De National Park Service die het eiland beheert, heeft wel dé manier gevonden om het publiek stil te houden: een rondleiding met koptelefoons in de prijs inbegrepen. De gevangenis zag zwart van 't volk, maar het was er stiller dan tijdens een protestantse kerkdienst. Het enige geluid was de intimiderende knal waarmee de 120 kilo zware celdeuren in één keer in het slot vielen. Voor de liefhebbers van Amerikaanse gevangenissen (en gevangenisfilms).

Zondagmorgen 10.30u, mist rolt San Francisco binnen terwijl we naar pier 33 rijden